Di demê berê de erebe tune bû û erebeya xelkê gelemperî ajal (heywan) bûn(hesp,ker çêlek)
Li gundekî zilamek hespek wî hebû.Hesp jî wê demê ji bona mirovan pirr girîng bû.Sibehekê rabû neriyaye ku hesp nexuyaye revîyaye gundîyan jî henekê xwe pê dikir digotin tu nikarî bi hespekêtu tê çawa dikarî jina xwe zilam got wille xêr e şer e nizanim.Çend roj derbasbû nerîyaye ji nava daristanê hespa wî û pênc şeş hespê din jî pe ra tê wek pênc şeş erebe ye ha keyfa zilam tê û kurikê zilam jî dixwaze li hespan siwar bibe bê kîjan baş e kîjan pîs e dema lawik li hespê siwar dibe hesp wî jê diavêji lingê wî dişike gundîyan dîsa henekê xwe pê dikin dibêji nigê(lingê) lawikê te şikestiye tu çi bave zilam dibêji law xêr e şer e nizanim. Lê xwdêa kerîm e ew her tiştî dizane. Çend roj şûnda ceng(şer) derdikeve û leşkerên dewletê tê hemû xortên gundîyan . Lê serdar(komutan) dinere ku nigê wî xortî şikestî ye û tene ji bona wan asteng e ew jî zarokên gundîyan hemû dibin wî xortê nigşikestî tenê nabe. Zilam dîsa jî dibêje law xêr bû şer bû ez jî nizanim ez bawer in ku vê carê xêr bû .
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder